Drohiczyn – senne, niezbyt czyste miasteczko z jednym, ponurym spółdzielczym hotelem i cudowny camping w sosnowym lesie. Piaszczysta skarpa nad rozlewającym się szerokimi zakolami Bugiem. Podziurkowana jak ser gniazdami małych, drobnych ptaszków. Może jeżyków. Dużo śmieci. Wszędzie. Znad rzeki widoczna katedra. Z karczm opisanych w lustracjach z 1570 – Karczem piwnych, w których piwo warzą i szynkują 63, Karczem miodowych natenczas 12, ale bywa ich więcej, Karczem gorzałczanych 2 nie ostała się wtedy żadna. Dziś jest znacznie lepiej. Miasto zadbane, czyściutkie. W centrum skwer z dużą ilością zieleni, plac zabaw dla dzieci. Cukiernia. Kościoły odnowione i dostępne. Cerkiew św. Mikołaja zamknięta, ale może nie mieliśmy teraz wystarczającej determinacji, żeby poszukać możliwości wejścia. Piękny barokowy kościół franciszkanów wraz z otoczeniem odzyskuje swe pierwotne kolory. Wzruszający jest obraz z przestawieniem św. Antoniego przy bocznym filarze.
Z Góry Zamkowej widok się nie zmienił, tak jak przed laty wzrok podążą za leniwym nurtem szeroko płynącej rzeki. Łatwo wtedy przeoczyć tabliczki gry miejskiej dla dzieci. Fajnie, że taka jest. Dowodzi, że miasto stara się zagospodarować wolny czas najmniejszych mieszkańców.
Jest też w Drohiczynie cmentarz żydowski. A raczej był. Wikipedia pod hasłem Drohiczyn nie wspomina o nim w żadnej zakładce, ani w zabytkach „istniejących”, ani „nieistniejących” ani w „pomnikach”. Przezornie. Nie ma się czym chwalić. Jest odrębne hasło – cmentarz żydowski w Drohiczynie. Mocno nieaktualne – podaje, że jest na nim około 100 nagrobków, w większości rozbitych. No nie ma. Jest kilka omszałych głazów porośniętych bluszczem i tablica informująca, że był. Tak jak kiedyś była społeczność. Skoro w 2008 było jeszcze 100 nagrobków, a teraz nie ma ani jednego, to tego wstydu nie ma miasto z kim podzielić.
Fundacja Hliniszcze 